ពិធីលៀងតែជប៉ុន ឬជាភាសាជប៉ុន «ឆាណុយឺ» ដែលត្រូវបានស្គាល់ថា ឆាដូ ឬ សាដូ គឺជាក្បួនខ្នាត នៃការឆុងម្សៅ តែបៃតង សម្រាប់ទទួលស្វាគមន៍ភ្ញៀវ។
ពិធីលៀងតែ ដែលពេញលេញតាមក្បួនខ្នាត ជាទូទៅចំណាយពេលយ៉ាងយូរបំផុត ប្រហែលជា៤ម៉ោង រួមទាំងការទទួលទាន chakaiseki និងតែបៃតង២ប្រភេទរួមមាន koicha និង usucha ហើយស្របពេលនោះម្ចាស់ផ្ទះ បានធ្វើឲ្យភ្ញៀវចូលរួមទទួលបាននូវភាពរីករាយ និងអារម្មណ៍ប្រកបដោយសេចក្តីស្ងប់ស្ងៀម។
ដើម្បីរៀបចំពិធីលៀងតែយ៉ាងពេញលេញ ម្ចាស់ផ្ទះត្រូវចំណាយពេលយូរ ដើម្បីក្លាយជាអ្នកជំនាញក្នុងពិធីលៀងតែ មិនត្រឹមតែត្រូវសិក្សាទៅលើក្បួនខ្នាត នៃការឆុងតែនៅចំពោះមុខភ្ញៀវប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងសិក្សាពីការឲ្យតម្លៃ ទៅលើវត្ថុសិល្បៈ, កំណាព្យ, ការសរសេរអក្សរផ្ចង់, ការរៀបចំផ្កា, ការចម្អិនអាហារ, ការថែរក្សាសួនច្បារ និង ស្របពេលគ្នានោះដែរ ត្រូវរៀនពីកាយវិការសមរម្យ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ទៅលើតម្រូវការផ្សេងៗទៀត។
ទោះបីជា គ្រប់ការព្យាយាមទាំងអស់ ធ្វើឡើងដើម្បីឲ្យអ្នកចូលរួម ទទួលបានភាពរីករាយក៏ដោយ ក៏យើងមិនអាចយក ក្បួនខ្នាតឆុងតែនេះ មកបណ្តែតបណ្តោយ ទៅតាមចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ភ្ញៀវបាននោះទេ។ ជាក់ស្តែង ពិធីនេះត្រូវបានបង្កើតឡើង ដើម្បីឲ្យអ្នកចូលរួមយកចិត្តទុកដាក់ អំពីគុណតម្លៃនៃសម្រស់ធម្មជាតិ ដូចជា ពន្លឺ, សម្លេងទឹកហូរ និងអណ្តាតភ្លើងរបស់អុស ឬធ្បូង (ដែលទាំងអស់នេះ គឺមានដូចនៅក្នុងទិដ្ឋភាពពិធីលៀងតែ) និងភាពអស្ចារ្យរបស់សកលលោក ដែលបង្ហាញដោយមនុស្ស ដូចជាវត្ថុសិប្បកម្ម បង្កើតឡើងដោយស្នាដៃមនុស្ស។
ការសន្ទនានៅក្នុងបន្ទប់ឆុងតែ គឺផ្តោតទៅលើរឿង ដែលបានរៀបរាប់ដូចខាងលើ។ ភ្ញៀវគឺមិននិយាយពីរឿងអ្នកដទៃ ពីនេះពីនោះ ប៉ុន្តែកំណត់ការសន្ទនា ទៅលើការពិភាក្សា អំពីប្រភពនៃសម្ភារៈប្រើប្រាស់ និងសរសើរពីសម្រស់ធម្មជាតិ។
គោលបំណងនៃពិធីលៀងតែនេះ តាមរយៈព្រះពុទ្ធសាសនា និកាយហ្សែន (Zen Buddhism) បានចែងថា «សូមរស់នៅក្នុងពេលនេះ» ហើយក្បួនខ្នាតទាំងអស់ តាក់តែងដើម្បីឲ្យវិញ្ញាណទាំងអស់ រួមគ្នាតែមួយក្នុងពេលនេះ ហើយមិនត្រូវបែកអារម្មណ៍ ដោយគំនិតរវើរវាយនោះឡើយ។
ការទទួលពែងតែ និង ការពិសារតែ តាមច្បាប់ទម្លាប់ជប៉ុន
មានច្បាប់ទម្លាប់ជាក់លាក់ដែលត្រូវបានអនុវត្តនៅពេលទទួលតែនៅក្នុងពិធីលៀងតែដែលគេហៅថា tatemae ឬtemae គឺការបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះ អ្នកឆុងតែ។ ការទទួលទានតែ ទាមទារនីតិវិធីផ្សេងៗគ្នាទៅតាម «koicha ឬតែចាស់» និង «usucha ឬតែស្តើង» ប៉ុន្តែទាំងពីរគឺត្រូវទទួលទាន ដោយបង្វិលរូបនៅខាងមុខពែងចេញពីមាត់ ហើយរូបដែលស្អាត ជាងគេនោះត្រូវបង្វិលឲ្យទៅកាន់ភ្ញៀវបានឃើញរូបនោះច្បាស់។ អ្នកទទួល ទានត្រូវគិតដោយឲ្យតម្លៃនូវភាពស្រស់ស្អាតនៃពែងតែហើយព្យា យាមមិនធ្វើឲ្យប្រឡាក់រូបដ៏ស្រស់ស្អាតនោះនៅពេលទទួលទាន។
នៅពេលទទួលទានតែចាស់ «koicha» ភ្ញៀវត្រូវទទួលទានដោយពែងតែតែមួយ ដែលហុចពីម្នាក់ទៅម្នាក់ទៀត។ ដំបូង នៅពេលទទួលពែងតែគឺ ដាក់ពែងតែនោះនៅចន្លោះអ្នក និងភ្ញៀវម្នាក់ទៀត ហើយត្រូវអោនគោរពអ្នកឆុងតែនោះ។ អ្នកត្រូវលើកពែងតែដោយដៃខាងស្តាំ ហើយដាក់នៅលើបាតដៃឆ្វេង ហើយលើកឡើងលើយឺតៗ ថ្មមៗ ដោយអោនក្បាលបន្តិចជាការដឹងគុណ។ ដើម្បីជៀសវាងការទទួលទានតែ លើរូបខាងមុខពែង អ្នកត្រូវចាប់បង្វិលពែងតែ២ដង រួចទទួលទានបន្តិចម្តងៗ។ នៅពេលទទួលទានអស់ហើយ ដាក់ពែងតែចុះលើកន្ទេលតាតាមិ ហើយដកយកក្រដាសជូតមាត់ពែង ត្រង់កន្លែងដែលអ្នកទទួលទាន។ បន្ទាប់មក លើកពែងតែឡើងដោយដៃខាងស្តាំ ហើយដាក់នៅលើបាតដៃឆ្វេង បង្វិលពែងទៅសភាពដើមវិញ មុនពេលហុចទៅឲ្យភ្ញៀវបន្ទាប់។ បន្ទាប់ពីហុចឲ្យអ្នកបន្ទាប់ហើយ ត្រូវអោនគោរពម្តងទៀត។
សម្រាប់តែស្តើង «usucha» ការទទួលទានត្រូវបានរៀបចំឡើងសម្រាប់ម្នាក់ៗដាច់ដោយឡែក។ ដូចនឹងការទទួលទានតែkoichaដែរ នៅពេលអ្នកទទួលពែងតែ ដាក់ពែងតែនៅចន្លោះអ្នក និងភ្ញៀវបន្ទាប់ ហើយអោនដើម្បីសូមអភ័យទោស និងជាការគួរសមថាអ្នកនឹងទទួលទានមុន។ បន្ទាប់មកដាក់ពែងនៅចំខាងមុខជង្គង់របស់អ្នក ហើយអរគុណអ្នកឆុងតែ។ បង្វិលពែងតែ២ដង ដើម្បីចៀសវាងទទួលទានចំរូបខាងមុខពែង។ នៅពេលអ្នកទទួលទានអស់ហើយត្រូវជូតមាត់ពែងតែដោយដៃ អ្នក។ បង្វិលមុខពែង មកខាងមុខអ្នក។ ដាក់ពែងតែចុះលើកន្ទេលតាតាមិ ហើយអោនចុះ នៅពេលកែងដៃរបស់អ្នកនៅកម្ពស់ប្រហែលនឹងជង្គង់ លើកពែងឡើង ហើយសរសើរនូវរសជាតិតែ។ នៅពេលហុចឲ្យអ្នកឆុងតែវិញ ត្រូវច្បាស់ថា មុខពែងបែរទៅអ្នកឆុង។
ភ្ញៀវ ត្រូវយកក្រដាសមកដាក់នំផ្អែមនៅពេលពិសារ។ នំផ្អែមស្អិត ហើយដុំធំ គួរតែកាត់ជាចំណិតៗ រួចពិសារ ចំណែកនំស្ងួតតូចៗ យើងអាចពិសារដោយដៃផ្ទាល់បាន៕